تکواندوکار المپیکی ایران با بیان اینکه برای رسیدن به المپیک مدت‌ها سختی کشیده است، گفت: در بزرگترین رویداد ورزشی جهان نمی‌توان با شانس و اقبال به مدال رسید.
«آرمین هادی‌پور» تکواندوکار ۲۵ ساله کشورمان که سهمیه حضور در بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو را به دست آورده است اظهار داشت: در این چند سال با حضور در مسابقات مختلف که بیشتر به ماراتن شباهت داشت، امتیازهای مختلف را جمع‌آوری کرده و با سختی زیاد به المپیک رسیدم. سهمیه گرفتن در تکواندو بسیار دشوار است و شاید افرادی که از خانواده تکواندو نباشند، نتوانند این سختی را به خوبی لمس کنند.
وی افزود: با اینکه خون‌ریزی داشتم، اما به هدفم فکر می‌کردم و مدت‌ها این درد را تحمل کرده تا به المپیک برسم و خدا را شکر جواز حضور در توکیو را به دست آوردم.
هادی‌پور ادامه داد: سهمیه‌ام تا حدود زیادی قطعی شده بود و به فینال گرندپری در مسکو رفتم تا به مدال برسم که با بدشانسی به این مهم نرسید. البته ناراحت نیستم چون، سهمیه هدف اصلی بود.
تکواندوکار سبک وزن ایران، ادامه داد: اکنون تا زمانی‌که به بهبودی کامل برسم، استراحت خواهم کرد و سپس تمریناتم را آغاز می‌کنم. به همراه «میرهاشم حسینی» به سهمیه رسیدیم و امیدوارم «سجاد مردانی» نیز در گرنداسلم چین به سهمیه برسد تا هر سه آماده حضور در بزرگترین رویداد ورزشی جهان شویم.
وی در خصوص شکست تکواندوکاران ایران برای نمایندگان کره‌جنوبی در گرندپری مسکو، گفت: برای آنها برنامه ویژه‌ای داریم و در المپیک تلافی می‌کنیم.
هادی‌پور در خصوص اینکه چقدر برای خودش شانس کسب مدال در المپیک را قائل است، توضیح داد: در المپیک هیچ مدالی با شانس به دست نمی‌آید و باید آنقدر تلاش کرد تا کار به شانس و اقبال نکشد. در این چند سال خیلی سختی کشیدیم و از زندگی خودمان گذشتیم تا به المپیک برسیم و هنوز کار نهایی که کسب مدال تلقی می‌شود، باقی مانده است.
وی گفت: شاید در طول سال ۱۱ ماه در اردو باشم و فقط یک ماه خانواده‌ام را ببینم. باید جواب زحمات خانواده‌ام و سختی‌های که آنان متحمل شده‌اند را با مدال المپیک بدهم.
هادی‌پور در خصوص همدلی اعضای تیم ملی تکواند، گفت: همیشه در کنار هم هستیم و مشکلاتمان را خودمان حل می‌کنیم. دوری از حواشی و همبستگی از عواملی است که سبب شد، پله به پله برای رسیدن به اهدافمان حرت کنیم.
وی در مورد انتظاراتش پس از حضور در المپیک، گفت: تاکنون چیزی نگفتیم، اما معتقدم ورزشکارانی که به المپیک می‌رسند باید مورد حمایت باشند، چون شغل دیگری جز ورزش ندارند. با ماهی پنج میلیون تومان که مشخص نیست آنهم پرداخت شود، نمی‌توانیم زندگی خود را تامین کنیم.
هوگوپوش کشورمان توضیح داد: آنقدر سختی، استرس و نگرانی در ورزش وجود دارد که اگر روزی بچه‌دار شوم، اجازه نمی‌دهم ورزش قهرمانی را برای آینده‌اش انتخاب کند.
